Ervaringsverhaal

Carla volgde een coachtraject in mijn praktijk en aansluitend de training Zelfvertrouwen en grenzen stellen in Haarlem.

Deze week hoorde ik het nummer “Feel so different “van Sinead o’Conner … en zong wat mee. Een nummer dat ik vaak heb afgespeeld … Iets in mij zei ineens: “Car, luister eens naar wat je mee zingt…. “ en voor ik het wist rolden de tranen over mijn wangen. Die tekst; zo van toepassing, zo treffend!

Sinead begint het lied met:

“God sta me de kalmte toe dingen te accepteren

die ik niet kan veranderen

Moed om de dingen te veranderen die ik kan

En de wijsheid om het verschil te weten”.

Op 22 juni 2019 is mijn moeder uit onze handen weggeglipt. Dit was zo plots, zo hard. Even dacht ik het niet aan te kunnen maar vrij snel lukte het om door te gaan. Omdat dat moest …

Voor mijn gezin, voor mijn vader, mijn zus, mijn werk, mijn vrienden, mijn huishouden. Het moest!  Ik mocht niet zwak zijn. Ik moest doorgaan voor alles en iedereen… maar niet voor mij.

Mij schoof ik aan de kant. Mijn verdriet liet ik niet zien omdat ik de anderen daar niet mee wilde opzadelen. Soms liet ik mijn tranen toe. Ik legde mezelf in een spagaat tussen mijn partner, kinderen, vader, werk en huishouden.

Toen het met mijn dochter kort daarna niet goed ging, de angst dat haar iets mankeerde…. moest ik door. Ook toen… voor haar… mij staande houdend in alle adviezen en meningen die ik over me heen kreeg.

In die periode werd ik ook nog op een plek geplaatst waar ik niet wilde staan en toen ik eindelijk voor mijzelf opkwam, overkwam me zoveel lelijks, werd ik zwartgemaakt, de afgunst in mijn gezin van herkomst werd duidelijk, er was weerstand.

Ik brak.
Waarom mocht ik -om mezelf te beschermen in al mijn pijn, verdriet en angst-  dit niet voor mezelf doen?? Waarom moest ik hún belang voorop zetten??

Via de huisarts kreeg ik medicijnen (die ik niet wilde), kwam ik bij de POH-GGZ en omdat ik inmiddels niet volledig werkte werd ook via de bedrijfsarts een traject gestart. Ik trof een coach waar ik gelijk het gevoel had … oi nee, … dit wordt ‘m niet. Dit aangeven was een enorme stap, maar was dit juist niet wat mij nu te doen stond? Na nog één keer proberen mocht ik overstappen. Ik kwam terecht bij InVelsenCoaching en met de steun van Irma ging ik toch ‘mezelf aan”… mijn pijn en verdriet in.

In intense gesprekken ben ik meer en meer gaan inzien wat ik inmiddels weet en wat ik eigenlijk al wel wist. Ik begon vrijheid te zien die ik niet verwachtte.

Het gaat ver terug… heel ver terug in mijn leven. Ik heb nooit echt geleerd zelfstandig te zijn en werd, zoals ik dat noem: klein gehouden.

 Ik weet nu dat het kleine meisje dat ik ervaarde in mij het deel is dat ik zelf altijd “achter het stuur plaatste”. Dat kleine meisje is het meisje dat nooit gevoeld heeft dat ze mocht groeien, dat ze iets kon, en er niet echt bij hoorde. En wat herkende ik veel in de innerlijke criticus die genoemd werd.

Er was altijd veel bemoeienis in mijn leven. Zelfs in de jaren dat ik op mezelf ging wonen, bij mijn partner keuze, de huizen waar ik in ging wonen, mijn gezin. Steeds moest ik mij verdedigen en paste ik dingen aan omdat het moest… tegen mijn eigen zin en wil.

Dit alles heeft er mede toe geleid dat het kleine meisje in mij, onder de invloed van anderen bijna alle beslissingen in mijn leven heeft genomen. Want dat was beter, ik kon het zelf toch niet. Beslissingen die ik soms niet eens had moeten nemen.

Zo heb ik jaren van mijn leven geleefd. Dingen aan anderen overlaten omdat ze me het gevoel gaven dat dat beter was.

Hard werkend in het bedrijf dat mijn ex was gestart en waar ik inmiddels in dienst was. Omdat dat opgebouwd moest worden. Ik wilde heel graag jong moeder worden maar de zaak moest eerst. En toen eindelijk de tijd er was om aan een gezin te beginnen lukte dat niet. Miskraam na miskraam zonder duidelijke reden. Jaren van angst, pijn en verdriet. Jaren waarin ik me heel alleen voelde maar doorging…

Jaren denkend dat ik gelukkig was, zelfs toen mijn twee kanjers van kinderen er dan inmiddels toch waren maar ik alsnog geen gezin had omdat ik veel alleen  thuis was met de kinderen. Altijd denkend dat wat me pijn deed of kwetste aan mezelf lag.

Ergens diep in mij was er het gevoel van NIET … van NEE. Ik wist ergens allang dat ik niet gelukkig was. Maar als ik dit voorzichtig probeerde te benoemen of te uiten was er weerstand, ik mocht dit niet uiten, mocht niet lastig zijn, niet .. wat niet???  … alles niet… dus was het beter dit niet te doen… want wat wist ik?

Tien jaar terug heb ik het eerste echte besluit genomen voor mezelf! Gekozen voor de liefde van mijn leven die mij zo plots kwam … mij zo blij en gelukkig maakte dat ik daar niet anders voor kon doen dan vechten! Ondanks de pijn die dat bij velen naast mij bracht. En ook de gevolgen hiervan heb ik mezelf altijd verweten. 

Ik heb er voor moeten vechten en wat was dat een goede keuze, wat ben ik gelukkig met mijn lief.

Mijn verhaal begon dus bij de bewustwording van dat, wat achteraf bleek mij opgebroken te hebben.

Het inzicht dat dit alles gebeurde, nee dat ik het LIET gebeuren heeft veel in mij teweeg gebracht, en bovenal het besef.. ZO WIL IK NIET VERDER, ZO GA IK NIET VERDER.

Ik verdien meer dan dit, ik ben meer waard dan dit!

De rest van de tekst van het nummer van Sinead:

“Ik voel me anders, er is in mij geen haat voor mezelf, ik heb altijd van mij gehouden en de jij in mij heeft mij veel geleerd”.

Ik heb nooit gezien wat ik voor mezelf in petto had, wat IK wilde en het belangrijkste: … ik heb NOOIT gezien dat alles wat IK nodig had al in mij was!

Ik mag mezelf zijn en mezelf laten zien. Hierin ben ik veel weerstand tegen gekomen bij de mensen om mij heen. 

Ik dacht dat de mensen om me heen meenden wat ze zeiden, maar ze draaiden er veel omheen. En ze lijken nu zo anders….

Ik ben veranderd. En niet iedereen is meer in mijn leven nu op dit moment en dat vind ik inmiddels oké.

Zij hebben te maken met een veranderde Carla. Hoe ze daar mee om gaan of willen gaan, dat is aan hun. Daar kan ik niets aan veranderen. Soms is dat nog moeilijk als IK zelf even niet “achter het stuur zit” maar “achter in de bus” en ja, heel soms nog in de kofferbak. Maar tegenwoordig weet ik in ieder geval hoe ik daar uit kan komen!

En daaromweer even terug naar de woorden van Sinead:

“KALMTE, MOED EN WIJSHEID”

Lessen die ik heb geleerd en nu toepas op mijn leven waarvan ik zelf de regie in handen heb genomen, omdat ik weet dat ik het kan en dat ik het mag.

De stap om aan deze training mee te doen was voor mij een ENORM grote stap. Zó niet mijn ding … maar zo wat ik WILDE gaan doen omdat ik verandering in mijn leven wil en als IK, gewoon Carla, verder wil leven. Het kwam op het juiste moment.

Ik ben de groep enorm dankbaar voor de ruimte die ik heb gekregen om mezelf te kunnen zijn, me te kunnen en mogen uiten en ook om te kunnen groeien. Voor jullie hulp in mijn proces en ook van jullie te leren!
Ik ga dit nog missen

Irma.. jou ben ik enorm dankbaar voor alles waar je me in hebt begeleid, gesteund en wat je me hebt laten inzien en geleerd. Niets opgelegd of aangeleerd maar gewoon laten inzien wat er is, wie ik ben en wat IK kan.
Ik ga jou nog missen, maar weet je te bereiken als ik dat nodig heb.

Want ik KAN het. Al zal het met vallen en opstaan gaan. Ik ga door op dit pad… waar nodig of omdat het kan met extra trainingen. Ik sta daar voor open nu. Ik weet dat er een “vangrail” is mocht het nodig zijn… en met IK aan het stuur ben ik er klaar voor .. durf ik de reis aan!

Ik heb eerder geen vrijheid gezien

En ik verwachtte dat ook niet

Laat het me niet vergeten nu ik hier ben

En ik voel me nu zo anders

Ik voel me zo anders!

En nu, bij het afronden van mijn verhaal luister ik naar het liedje “Mens durf te leven” uit de laatste nieuwsbrief bij de training… en oi… wat is die tekst ook van toepassing!